صادق بریرانی

زبان بافت
بازبان بافت بیان کردن درهنرهای تجسمی کوششی بوده که درابتدای قرن بیستم توجه نقاشان غربی رابه خودجلب کرده است.شایدبگوئیم مانندتاکیدی است به گونه ای تکنوازی دریک ارکستر.برای بافتی نوگذاشتن رنگ کلفت باکاردک نقاشی یاماله دیگرخشنودی نمی اوردچنانچه ریوپل و استایل کار می کردند.

گرچه پیکاسو و براک خیلی پیشتر روی تابلو ماسه می ریختند و برای بافت نرم نقش دارکاغذ دیواری را برتابلو می چسباندند و سپس خیلی دیرتر – شویترز- همه چیز چسباند. ولی ماکس ارنست خیلی پا فراتر نهاد.

علی فرامرزی نقاش و طراح ایرانی با تکیه بگونه ای از زبان بافت لحظاتی نگاهی بیرونی دارد که در فیگورهایش مطرح می کند و زمانی درونی می شود که فرم های هندسی را به کار می گیرد و ترکیبش را با سطوح بافت دار مثبت و منفی سامان می دهد که ما اوج این توانائی را در طراحی های منحصر به فرد او می توانیم بیابیم. او در تصویرهای بیرونی لطیف و نرم و در تجریدی ها بیشتر سنگین وپر هیبت است.

او ظرفیت دیگری را در بافت جستجو می کند و می آزماید که درمیان نقاشان ما کمتر دیده شده است. این هم راه نرفته ایست که او می پیماید.

صادق بریرانی.

اردیبهشت 1379