آيدين آغداشلو

سال هاست که کار علی فرامرزی را دنبال می کنم. از همان وقتی که آب رنگ های استادانه ای می کشید از خانه ها و کلاس مرتب و منظمی را دایر کرده بود – که هنوز هم دایر است و در کار معلمی اش جدی است – و از حیثیت کلاس خصوصی نقاشی پاسداری می کرد و نمایشگاه می گذاشت از کارهای خودش وشاگردانش. بعضی از شاگردان من از کلاس او می آمدند و بعضی از شاگردان من هم به کلاس او می رفتند و همین ها واسطه ی آشنایی ببیشتر ما شدند و دوست شدیم. کارهایش را دوست داشتم چون نگاهش تفاوت داشت و هر چه زمان گذشت مهارت دستش فزونی گرفت و وقتی به حد مهارت بالای استاد کاری رسید، استاد کاری را کنار گذاشت و رفت سراغ ساده تر و خلاصه تر و رنگین تر کار کردن – واین زمانی بود که جلسات مرتب و مداومی را در کلاس هایش تشکیل می داد و از منتقدان و صاحب نظران دعوت می کرد تا با مباحثه و گفتگو مسائل نظری هنرهای تجسمی را مطرح کنند و جلسات پرشور و کار سازی را دنبال کرد که لابد هنوز هم ادامه دارد.

آخرین باری که کارهایش را دیدم دو سه ماه پیش بود که نقاشی های بزرگ کار شده با اکریلیکش را به تماشا گذاشت و بسیار لذت بردم و تحسین کردم این راه درازی را که با صبوری و کار زیاد و نقّادی از خود طی کرده است و به شایستگی به هنرمندی معاصر و پویا و جستجو گر تبدیل شده است.

رنگ های غلیظ و سطح های موازی و پیچان همراه با قوت های طلایی ونقره ای، منظره هایی را در ذهن – نه در چشم –ترتیب می دهند که از عناصر بسیار ساده و خلا صه شده ترکیب شده اند و قطع های بزرگ کارها، فرصت و مجال مناسبی برای حرکت چشم و دنبال کردن ضرباهنگ های گوناگون و متفاوت را فراهم می آورند. این آثارادامه منطقی طراحی های اویند، طراحی هائی که از ویژگی های منحصربه فرد فرامرزی است وتنها از او برمی آیند. 

علی فرامرزی نمونه و نشانه ایست از هنرمندی که راهش را می یابد و ادامه می دهد و همچنان، با سر سختی، ساکن ماندن و تکرار را بر نمی تابد. به همین خاطر است که تحسینش می کنم.

      آذر 1388